Πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας , 22 Μαρτίου 2010, στο χώρο εκδηλώσεων «ΑΙΓΛΗ» πολυθεματική πολιτιστική εκδήλωση αφιερωμένη στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ.
Την βραδιά τίμησαν με την παρουσία τους ο Πρόεδρος του αδελφοποιημένου με τοΔΣΘ Δικηγορικού Συλλόγου Αδριανούπολης (Edirne) κύριος FARUK SEZER με τη σύζυγό του κυρία EMEL SEZER και το δικηγόρο και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΣΑ κύριο BULENT ONGUN .
Το πρόγραμμα παρουσίασε το μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπής του Συλλόγου και δικηγόρος κυρία ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ, ενώ μουσικά κομμάτια έπαιξαν ο συνάδελφος ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΣΥΡΙΟΣ και ο μαέστρος κύριος ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΖΟΥΝΙΑΣ.
Κατά την έναρξη της εκδήλωσης ο Πρόεδρος του ΔΣΘ απήυθυνε τον ακόλουθο χαιρετισμό:
Κυρίες και κύριοι,
Σας καλωσορίζω σε αυτή τη μοναδική βραδιά αφιερωμένη στον ποιητικό λόγο με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης.
Ανάμεσά μας , aπόψε, βρίσκεται και ο φίλος Πρόεδρος του αδελφού Δικηγορικού Συλλόγου Αδριανούπολης (Edirne) κύριος FARUK SEZER με την αξιότιμη σύζυγό του κυρία EMEL SEZER και τον εκλεκτό συνάδελφο δικηγόρο και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΣΑ κύριο BULENT ONGUN .
Αγαπητέ Πρόεδρε κύριε ΦΑΡΟΥΚ ΣΕΖΕΡ , φίλε μου, αδελφέ μου , αγαπητή μου κυρία, αγαπητέ συνάδελφε σας καλωσορίζουμε στην αποψινή μας γιορτή.
Σας αφιερώνω στο όνομα της φιλίας και της αδελφικής σχέσης που συνδέει τους δύο Συλλόγους μας τους στίχους από το πιο κάτω ποίημα που επιγράφεται «ΔΙΠΛΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ» και είναι άγνωστης πατρότητας ή, καλύτερα, μητρότητας, διότι πρόκειται για ποίημα μιας γυναίκας που απευθύνεται στον ερωτικό σύντροφό της :
Με τα πράσινα μάτια σου που μοιάζουν με τα φύλλα των δέvτρων// Υesίl agaclαrίn yapraklαrί gibi, g:ozlerinden Βλέπω τον κόσμο// D”unyayi gor”uyorum Πατέρα μου, ήλιε μου, αίμα μου, ψυxή μου// Babam, g”unesim, kαnim, cαnim, Μοναδικέ μεταξύ των ανδρών για μένα // Adαmlαrίn arαsindα bir tanem, O πόλεμoς τελεiωσε, nρθε n χαρά στον κόσμο// Harb bitti, nese d”unyαdα geldi Aπo τον καρπό των ανδρών κάθε έθνους, πoυ εiναι σαν και σένα Senin gibi milletlerin adamlαrίndαn urunu
Κυρίες και κύριοι,
Σε ένα ζοφερό οικονομικό , κοινωνικό και επαγγελματικό τοπίο, όπως είναι αυτό που διαμορφώνεται σήμερα, πράγματι , αποτελεί ζητούμενο, η ανάγκη διοργάνωσης μιας πολιτιστική εκδήλωσης . Η σημερινή εκδήλωση όμως δεν είναι μία οποιαδήποτε εκδήλωση, αλλά μία εκδήλωση αφιερωμένη στην ΠΟΙΗΣΗ.
Και ιδιαίτερα σήμερα, ο ποιητικός λόγος είναι κατ΄ εξοχήν παρηγορητικός, λυτρωτικός και , στο βάθος του αισιόδοξος. Γι’ αυτό και τον έχουμε ανάγκη. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Κυρίες και κύριοι,
Το 1998 επιλέχθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Συγγραφέων να εορτάζεται ως Ημέρα Ποίησης η 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Και τούτο , επειδή η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, υπόμνηση της παρουσίας του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο: όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση.
Tο 2001, η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Ελληνικής Εταιρείας Συγγραφέων Εταιρείας Συγγραφέων, πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την ημέρα αυτή ως «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης».
Ο ΔΣΘ , ύστερα από εισήγηση του Προέδρου της Επιτροπής Πολιτισμού κ. Ελευθέριου Μυλωνά αποφάσισε να γιορτάσει την ημέρα αυτή με τρόπο που να αναδεικνύει αφενός τη μοναδικότητα του ποιητικού λόγου, αφετέρου την αλληλεξάρτησή του με άλλες μορφές τέχνης. Για το λόγο αυτό η εκδήλωση επιλέχτηκε να είναι πολυθεματική.
Κυρίες και κύριοι,
Ας επιχειρήσουμε να εξετάσουμε τι πραγματευόμαστε και τι εορτάζουμε.
Εορτάζουμε την ΠΟΙΗΣΗ απαγγέλλοντας ΠΟΙΗΜΑΤΑ δικηγόρων και άλλων ποιητών , δηλαδή πνευματικές τους δημιουργίες .
Τι είναι όμως η ποίηση ; «…. η μόνη επικίνδυνη , αθωότητα και επανάσταση» ( Οδυσσέας Eλύτης) , «η τέχνη …να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει» (Λόγος στην Ακαδημία τής Στοκχόλμης, σ. 319, ο ίδιος) «… μια συνεχής και αγωνιώδης προσπάθεια να δεις και να δείξεις … την ουσία των όντων, την αλήθεια πέρα από τις στρεβλώσεις που επιβάλλει κάθε χρησιμοθηρική αντίληψη…» (ο ίδιος) «…μια απόδραση από το συναίσθημα…. και από την προσωπικότητα»( Τ. Σ. Έλιοτ , Αμερικανός ποιητής).
Για έναν άλλον , είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης «… Αν δεν μου’ δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω…» (Νικηφόρος Βρεττάκος).
Ενώ για έναν άλλον είναι κάτι που “… πάντα θα προπορεύεται απ’ την πράξη” (Αρθούρος Ρεμπό) ,ή, κάτι που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι «… ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό» (Τάσος Λειβαδίτης ) Άλλος ακόμα, τη φαντάζεται σαν ένα κήπο «… με δέντρα οπορωφόρα μέσα εκεί τούς ποιητές…» και εκφράζει τη λύπη του γιατί «… οι άσοφοι , δεν ξέρουν τι θα πει κήπος της ποίησης γι’ αυτό κι απ’ τον παράδεισο των λόγων φεύγουνε πάντα όπως ήρθαν νηστικοί….» (ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ, Μεταμορφώσεις του Μηδενός, έκδ. ΑΧ, 2009)
Και εμείς θέλουμε απόψε από το σημερινό παράδεισο των λόγων να φύγετε χορτασμένοι…
Και τι είναι ποίημα, αυτό δηλαδή για το οποίο πασχίζει ο ποιητής : «τό καρδιογράφημα του χρόνου» (Στάθης Κουτσούνης) , ή μήπως « πληγώματα , ομοιώματα» και «ταραχώδη κύματα» , «εκδορές κι απλά γδαρσίματα;…» της ψυχής μας (ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ, Δυνατότητες καί χρήση της ομιλίας, 1979 ) . Ή μήπως ένα στοιχειό που ο ποιητής «… ολονυχτίς» το γράφει , κι εκείνο «πρωί πρωί δαιμονισμένο» τρώει «τις λέξεις…» (Στάθης Κουτσούνης, Του γιοφυριού της ποίησης Η τρομοκρατία της ομορφιάς, Μεταίχμιο, 2004,) ή, μήπως καλύτερα ένα εργαλείο για να «λεηλατεί» ο ποιητής «…την ύπαρξη του άλλου …» και «… να μεταγγίζει μέσα του λέξη τη λέξη…»; (ΣΤΕΛΙΟΣ Θ. ΜΑΦΡΕΔΑΣ , ΠΟΙΗΤΙΚΗ 2, «Από τη συλλογή Άξονας περιστροφής»).
Όπως όμως και να ορίσουμε την ΠΟΙΗΣΗ και το ΠΟΙΗΜΑ , ένα είναι βέβαιο. Είναι ενέργεια λυτρωτική για την ανθρώπινη ψυχή και το ποίημα είναι ένα βάλσαμο στις πληγές μας.
Κυρίες και κύριοι,
Εμείς οι Έλληνες δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να γιορτάζουμε τη σημερινή ημέρα , γιατί εδώ και 3.500 χρόνια, υπάρχουμε σαν ένα «έθνος ποιητών». Από τον «θεϊκό» Όμηρο, στη Σαπφώ και στον Αρχίλοχο, στο Σολομό, στον Κάλβο, στον Καβάφη, στον Παλαμά, στο Σεφέρη, στον
Ελύτη και στο Ρίτσο και σε εκατοντάδες άλλους παλαιότερους και νεότερους. Συλλογική μνήμη γραμμένη στην Ελληνική γλώσσα σε όλες τις εκδοχές της .
Δικαιωματικά , ανάμεσά σ΄ αυτούς όμως παίρνει τη θέση του και ο μεγάλος Τούρκος Ναζίμ Χικμέτ, ο μεγαλύτερος της Τουρκίας και ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ου αιώνα, που είναι συντοπίτης μας , αφού γεννήθηκε στις 15 Γενάρη του 1902 στη Θεσσαλονίκη.
Ο ΧΙΚΜΕΤ , ο «γαλανομάτης γίγαντας» αγάπησε και πόνεσε τον ελληνικό λαό πολύ για τα βάσανά του. Συμμετείχε στα πάθη του .
Είναι χαρακτηριστικό , ότι έγραφε , ενώ η χώρα μας σπαρασσόταν από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο σπαραγμό :
«… Κι ύστερα γιατρέ την κάθε αυγή, την κάθε αυγή με το ξημέρωμα , πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται…» Κυρίες και κύριοι, Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα , μέσα στην οποία καλείται η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ως κορυφαία μορφή του λόγου να αναπτυχθεί , απέχει πολύ από του να είναι ιδανική. Ας στραφούμε όμως με εμπιστοσύνη στον παρηγορητικό και λυτρωτικό λόγο της:
Λέει ο κορυφαίος Έλληνας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης σε ένα ιδιόμορφο πολιτικό μανιφέστο στο ΜΙΚΡΟ ΝΑΥΤΙΛΟ: «Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη την πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω […] Κι έπιασα σιγά-σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα […]» (Οδυσσέας Ελύτης , Μικρός Ναυτίλος, σ. 18).
Ενώ, ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ σαλπίζει με θάρρος στο ποίημα που επιγράφεται «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ»: «… Έπειδή ή ζωή μας μοιάζει νά φυραίνει μέρα τή μέρα, δέ θα πει πως η ζωή δεν αξίζει τόν κόπο…» (ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ Προσωπικό Γυάλινα Γιάννενa, έκδόσεις Καστανιώτης, 1989.) Από την άλλη, ο ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ παρατηρεί στο ποίημά του «ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΩΝ ΓΕΝΕΩΝ» : « Δεν έχει πια τις πρώτες τις δυνάμεις του, κι ό ποιητής μαραίνεται στα χέρια αυτού τού κόσμου τού αχάριστου.
Σταμάτησαν τα χρόνια του σαν τα ρολόγια σα πτώση αεροπλάνου. Τι να σώσει καί τι να πει σε εποχές ατιμίας; Κι όμως δικό του είναι καί τον περιμένει χρυσό καί μαργαριταρένιο στασίδι στον Παράδεισο…» (ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ , Ποιητής μελλουσών γενεών , Η πόρτα τής Πηνελόπης, ) Κυρίες και κύριοι, Ζούμε σε χαλεπούς καιρούς.
Ο ποιητικός λόγος , λυτρωτικός όπως πάντα στις δύσκολες στιγμές , μας δίνει δύναμη να «…χαράξουμε με πείσμα πάνω στα χαρτί μια άλλη χώρα , που θα βγει μέσα από τη σημερινή πραγματική Ελλάδα…» να αρχίσουμε να δένουμε λόγια ελπίδας σαν τα «διαμαντικά» , γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η ζωή «αξίζει τον κόπο», κι ας «φυραίνει μέρα με τη μέρα…» , κι ας ζούμε «σε εποχές ατιμίας…».
Αν όμως, παρόλα αυτά, αισθανόμαστε ότι μαραινόμαστε «στα χέρια του κόσμου τούτου του αχάριστου» , για όλους εμάς φίλους της ΠΟΙΗΣΗΣ, απλούς ακροατές , αλλά και ενεργούς και ευαίσθητους πολίτες ως μόνη μας ανταμοιβή, όπως λέει και ο ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ μας περιμένει «…ένα στασίδι στον Παράδεισο…» του καθενός μας. Η ελπίδα δεν έχει χαθεί.
Ή, διαφορετικά , αγαπητέ μου φίλε ΦΑΡΟΥΚ , μπορούμε να πούμε σαν τον Αζίζ Νεσίν: «…B?yle Gelmi? B?yle Gitmez…Έτσι ήρθαν τα πράγματα, ΜΑ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΝΕ… “
Σας ευχαριστώ,
Στη συνέχεια ακολούθησε απαγγελία ποιημάτων των μελών του Συλλόγου Γιώργου Τζαμαδάνη, Μανόλη Λαμτζίδη, Δημήτρη Τσινικόπουλου, Ελευθέριου Μυλωνά, Θεοφάνη Ζβέ και άλλων ποιητών όπώς του Τάκη Βαρβιτσιώτη, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Έντγκαρ Λη Μάστερς, Οκτάβιο Πάζ, Τάσου Λειβαδίτη, Ντίνου Χριστιανόπουλου, Κων/νου Καβάφη , Μανόλη Αναγνωστάκη και Μιχάλη Κατσαρού.
Τα ποιήματα απήγγειλαν ο Γιώργος Τζαμαδάνης, , Δημήτρης Τσινικόπουλος, Ελευθέριος Μυλωνάς, Θεοφάνης Ζβές, Βάννα Ζαφειροπούλου, Δημήτρης Τσελούδης.
Στην εκδήλωση μετείχε και η συνάδελφος Στελλίνα Τρωιάνου , που παρουσίασε σε συνεργασία με τον κύριο Ιάκωβο Φωστηρόπουλο χορευτικά κομμάτια.