http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1110930
________________________________________
Συνθήκη τον άνομων/ Πρεσβευτές του ερέβους 4
Ανάληψη ευθύνης για Θεσσαλονίκη
Η πορεία μας έχει χαραχθεί, οι επιλογές έχουν οριστικοποιηθεί και οι αποφάσεις έχουν ριζωθεί στις καρδιές μας. Είμαστε κομμάτι του αέναου πολέμου, του πολέμου της συνείδησης και σε αυτόν τον πόλεμο έχουμε πάρει θέση καιρό τώρα. Η επίθεση , αναπόστατο κομμάτι της ζωής μας, πέρα απο “πρέπει” , όρια , συμβιβασμούς. Το σωστό και το λάθος, το νόμιμο και το παράνομο έχουν μείνει πίσω. Κινούμενοι στα μαγευτικά μονοπάτια της ανομίας ορίζουμε τους αξιακούς μας κώδικες μόνο με βάση ό,τι μας προσφέρει στιγμές ελευθερίας.
Το αντάρτικο πόλης είναι μια διαδικασία που συνεχώς εξελίσσεται και μεταβάλλεται και αυτό ειναι που το κάνει πραγματικά ασύγκριτο, πραγματικά απειλητικό. Είναι μια συνειδητή επιλογή, ικανή να ισοπεδώσει κάθε αρχή και εμπόδιο. Και είναι αυτά τα χαρακτηριστικά του που το κάνουν πραγματικά ουσιαστικό.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη έχει αποτυποωθεί στο μυαλό πολλών από εμάς ως το σημείο όπου άτομα με ρηξιακή προς το υπάρχον συνείδηση συναντήθηκαν και ένωσαν τις αρνήσεις τους. Και εάν η διάχυτη οργή και η ακατάπαυστη βία σας προκαλούν φόβο, η εξέλιξη, τόσο η ατομική όσο και ατή των δομών μας, η στρατηγική και η οργάνωση , σας κάνουν να χάνετε τον ύπνο σας. Η καταστροφική μανία των ανταρτών δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της, και κανέναν εχθρό ήσυχο και ασφαλή.
Δουλεύουμε ακατάπαυστα πάνω στη διάπλαση του επαναστατικού σχεδίου. Μηδενίζουμε καθημερινά ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς για να αναγεννηθούμε πιο δυνατοί, πιο ανελέητοι. Αφήνουμε οριστικά πίσω μας τους φόβους και τα απομεινάρια που μας συνδέουν με αυτή την πραγματικότητα για να τα βρούμε ξανά και ξανά μπροστά μας και να τα εκτελέσουμε χωρίς κανέναν δυσταγμό.
Στους κύκλους των άνομων που περιφέρονται στις παρυφές του ερέβους, ο χρόνος, ο καιρός, σαν μύλος περίστροφο γυρνά ακατάπαυστα, όπου σφαίρα και εξέλιξη. Και αν επιλέξαμε αυτή τη φορά να χτυπήσουμε προσωπικά είναι επειδή τα κατα τ’ άλλα τσιτωμένα, κοινωνικά, μάτια μας εστιάζουν πίσω από τις καταστάσεις όπου και βλέπουν άτομα τα οποία συνδιάζουν πάνω τους το ρόλο του αφέντη και του δούλου, αφέντη και δούλου προς τους άλλους αλλά ταυτόχρονα και προς τον ίδιο τους τον εαυτό καθώς και ως προς τις συνθήκες. Ειδικά όταν ένα τέτοιο δίπολο εκφυλίζεται και γίνεται συγκεκριμένο είναι λογικό να δεχτεί και συγκεκριμένα χτυπήματα από κάθε άτομο, κατά μόνας αλλά και συλλογικά-οργανωμένα, που εντοπίζει σε αυτό τον δημιουργό, τον “υλοποιητή” αλλά και τον συντηρητή εχθρικών καταστάσεων.
Οι σχεδόν ανεπαίσθητες, λυσσασμένες όμως, μορφές μας επιλέγουν να κραυγάσουν κάθε φορά που θέλουν να εκφοβίσουν τους καιρούς. Οι ιαχές του πολέμου ηχούν στα αυτιά όσων δεν εθελοτυφλούν αλλά μετέχουν σε αυτόν. Από την μία οι περιηγητές του χάους, όσοι πρεσβεύουν το έρεβος, οι φέροντες τη φωτιά παράλληλα με τη γαλήνη της μάχης και από την άλλη το υπάρχον και οι εκφραστές του που βαδίζουν σε μία τρομολαγνική πασαρέλα: μοντέλα με χειροκροτητές τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Κανένα συναίσθημα δεν είναι πιο ατόφιο από τη χαρά του πολέμου, την ικανοποίηση πρόκλησης πλήγματος στον εχθρό. Μισούμε τις ζωές τους γιατί είναι βυθισμένες στον πιο απαίσιο βούρκο, καταδικασμένες στη μιζέρια. Ακόμα και οι εντονότερες στιγμές τους φαντάζουν ήπιες μπροστά σε αυτές της επίθεσης.
Σε αυτό το μέτωπο του πολέμου, αναφερόμενοι περιστασιακά στους στόχους μας, επιλέξαμε να χτυπήσουμε μπάτσους, άμεσους εχθρούς μας, μόνο που αυτή τη φορά ορίσαμε εμείς πλήρως τους όρους της επίθεσης: αιφνιδιασμός. Χτυπάμε τους απλούς στρατιώτες, την πρώτη γραμμή του στρατοπέδου του υπάρχοντος καθοδηγούμενοι μόνο από το μένος που μας διακατέχει για αυτούς.
Επιπλέον επιτιθέμεθα σε δημοσιογράφους. Άτομα τα οποία βιώνουν τον πόλεμο στο πετσί τους και όμως καθημερινά προπαγανδίζουν τις ειρηνικές συνθήκες. Αν οι ίδιοι εθελοτυφλούν , επιτηθόμαστε για να κάνουμε τα πράγματα ίσως λίγο πιο ξεκάθαρα.
Τέλος, ο χορός της φωτιάς μας δεν θα μπορούσε να μη βαδίσει πάνω στους κύκλους της δικαιοσύνης. Για ποια ηθική μιλάμε; Χτυπάμε τους υλοποιητές της και τους συντηρητές του διπόλου “αθωότητας-ενοχής”΅, “νόμιμου-παράνομου” και αυτούς που -μαζί με άλλους- θα ορίσουν το “ηθικό” και το “ανήθικο”. Εισαγγελείς, ανακριτές, δικαστές και τέλος την άθλια φάρα των δικηγόρων. Από γεννησημιού τους, εκ φύσεως, εκφραστές του θεσμού της δικαιοσύνης. Ας γίνει η επίθεσή μας αφορμή γηα την αναθεώρηση ορισμένων συντροφικών σχέσεων. Αναγνωρίζουμε βέβαια τη “συνδρομή” συγκεκριμένων δικηγόρων σε στιγμές αντιπαράθεσης και αντιμαχίας με την “δικαιοσύνη” αλλά δεν παύουμε να αντιμετωπίζουμε εχθρικά και κατα συνέπεια επιθετικά το ευρύτερο εργασιακό τους σύνολο.
Ο εχθρός στο δικό μας μυαλό δεν είναι κάτι αόριστο, κάτι άυλο , παρά έχει υπόσταση, όνομα και διεύθυνση. Τόσο εσείς και οι συνάδελφοί σας, όσο και οι “αθώοι” υπερασπιστές σας να γνωρίζετε ότι είστε γραμμένοι στα κατάστιχά μας και ότι θα κινδυνεύετε ανά πάσα ώρα και στιγμή όπως και αν βρίσκεστε. Είμαστε πολύ πιο κοντά σας απ’ ότι πιστεύετε.
Καταληκτικά, και σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, επιλέξαμε την υλοποίηση των παρακάτω χτυπημάτων:
Το μεσημέρι της Δευτέρας 30 Νοεμβρίου και τα ξημερώματα της Τρίτης 1 Δεκέμβρη τοποθετήσαμε εμπρηστικούς μηχανισμούς
1. Στο σπίτι του μπάτσου Αναγνωστόπουλου Αθανάσιου στην οδό Κεραμοπούλου 6 στην Καλαμαριά.
2. Στην είσοδο της πολυκατοικίας-φρούριο όπου διαμένει ο ,επίσης μπάτσος, Μαυρομιχάλης Ευάγγελος, στην οδό Επιδάυρου 35 στην Τούμπα. Η πολυτελής είσοδος δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα κατά τις παρακολουθήσεις μας και αποφασίσαμε να την ανακαινίσουμε.
3. Στο σπίτι του αντιπροέδρου του Ενιαίου Δημοσιογραφικού Οργανισμού Εμπορικής Ασφάλισης (ΕΔΟΕΑΠ), Παναγιώτη Νετρολίδη (δημοσιογράφος) , στην οδό Μιαούλη 56.
4. Στο δικηγορικό γραφείο του προέδρου της Ένωσης Συντακτών Ηλμερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ) , Μόσχου Βοϊτσίδη στην οδό Σαλαμίνος 10. Λίγα μέτρα μόλις κάτω από το Α.Τ. Της οδού Δωδεκανήσου όπου και άραζαν ανέμελα αρκετά μέλη των ομάδων Ζήτα και Δέλτα.
5. Στο δικηγορικό γραφείο του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Λαμτζίδη Μανώλη, στην οδό Εγνατίας 74.
6. Στο γραφείο του προέδρου του Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης , Απόστολου Παπαγεωργίου (εφέτης) στην οδό Τσιμισκή 11.
Συνθήκη των άνομων/Πρεσβευτές του ερέβους
Υ.Γ.1: Επίσης θα θέλαμε να παραθέσουμε την απάντησή μας στο βλακώδες (τι άλλο θα μπορούσε να ήταν άλλοστε) ερώτημα της Σοφίας Ψυχογιού: γιατί να επιτίθεσαι για παράδειγμα σε ένα μπάτσο. Γιατί Σοφία έχουμε πόλεμο και λειτουργούμε πάνω σε αυτή τη συνθήκη. Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους εχθρούς τους τους αναγνωρίζουν και με θράσος τους κοιτούν στα μάτια και τους επιτίθονται. Δεν εθελοτυφλούν και δεν κάνουν τις μαριονέτες στο δύασο της κοινωνικής ειρήνης. Για αυτό! Ελπίζουμε το τραύμα στην τρυφερή αυτή ηλικία να σε σημαδεύει σε όλη την σιχαμένη σου ζωή και που ξέρεις; Στο μέλλον ίσως έχουμε την “τύχη” να σε συναντήσουμε από κοντά.
Υ.Γ.2: Η επαναστατική διαδικασία είναι μια διαδικασία ολοκλήρωσης, μα συνάμα και ένας δρόμος με πολλά εμπόδια, μία πορεία επίμονη. Η φυλακή και η “παρανομία” είναι κομβικά σημεία όπου οι αποφάσεις ισχυροποιούνται και αν είσαι ταγμένος στις ιδέες σου γίνεσαι ακατανίκητος. Μια επαναστατική πορεία δεν επιδέχεται ήττας. Η μόνη νίκη του εχθρού απέναντι στο άτομο είναι όταν το δεύτερο λιποψυχεί και δηλώνει μετάνοια. Δηλώσεις μετάνοιας από εμάς δεν θα δείτε. Σκληροί και ανελέητοι, γοητευμένοι από την επίθεση, αφοσιωμένοι στην καταστροφή, μαγεμένοι από την φωτιά, εκστασιασμένοι που περιπλανιόμαστε στα μοναδικά μονοπάτια της άρνησης θα είμαστε εδώ ως το τέλος, να πολεμάμε σα σκυλιά λυσσασμένα ότι μας προδίδει. Θεωρούμε πως στη ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Τις επιλογές αυτές που και εμείς κάνουμε και για τις οποίες είμαστε περίφανοι τις μοιραζόμαστε με όσους ακόμα συντρόφους εκτός ή εντός των φυλακών συνεχίζουν τον πόλεμο. Η αμέριστη αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη για τα άτομα αυτά. Ας τους συντροφεύει η λύσσα μας. Η φωτιά μας, τέλος, ας σταθεί πλάι στον αναρχικό Ηλία Νικολάου που δικάζεται αύριο (2/12) για υπόθεση εμπρησμού γραφείου της Δημοτικής Αστυνομίας στον Εύοσμο.